Ücra bir köyde miyim, Yolgeçen Hanı'nda mı?

Begüm'den:

-------------------------------------

Hesapladım, son beş günde bize gelen giden
sayısı 16. Bunların 7'si yatılı. Bir şikayetim var mı?
Yok kesinlikle. Sadece seviniyorum ve
şaşırıyorum.

Şaşırma sebeplerimden birincisi: Bizim evle en
yakın kasaba merkezi arasında toplu taşıma yok,
arada bir kanal var dolayısıyla akşam ulaşılamıyor,
bizim gelenleri alacak bir arabamız yok, genelde
4 km. yürümek durumundalar. Arabayla
gelseler de gölü dolaşıyorlar, en yakın ikinci en
kasaba ise zaten 36 km.

Son günlerdeki ikinci şaşırma sebebim ise
misafirlerimizin demografik, kültürel, sosyal
ve mesleki çeşitlilikleri:) Bakın şimdi 16 kişi
arasında kimler var:

Bir emekli göz doktoru, aynı zamanda sesi
güzel, şarkı söylemeyi seviyor, Yeni Zelanda'da
kompost eğitimi almış.

Bir mimar yarı Köyceğiz'de yarı Almanya'da
yaşıyor, çok güzel gitar çalıyor, besteler
yapıyor, harika resim çekiyor.
Bir Fransız çizgi film yapımcısı.
Bir ağır ceza avukatı.
Bir pilot.
Biri emekli, biri işsiz 2 makine mühendisi.
Bir gezgin.
Liste bu meyanda devam ediyor.

Peki bizi birleştiren, buluşturan ne arkadaş?
Bu aynı kafalara nasıl gelmişiz?
Nasıl oluyor da hemen hiç gayretsiz muhteşem
sofralar kuruluyor, şarkılar söyleniyor, çemberler
yapılıyor? Nasıl oluyor da kimse kimseye iş
buyurmadan işler halloluyor?

Benim hissettiğim o ki evren bizi bir şekilde
destekliyor. 'Haydi gayret yapabilirsiniz' diyor.
 Bu 'yeni cesur dünya' ve 'topluluk' kafasındaki
insanlar birbirlerine (ya da bir yerlere) çekilmekte
artan bir ivme ve şevkle. Sanki hepimiz bu zamanı
beklemişiz.

Bir yandan da burası bir ev. Fiziksel imkânlar sınırlı.
Şimdi sıra bizim kafalarda olan ('burası benim'
yerine 'bizim' diyebilen, topluluk ruhunu kavramış)
çiftlik, arazi artı doğal yapılar filân sahibi birileriyle
karşılaşmakta. Biz o gün Serhat'la ona niyet ettik.
Evren halleder;)